วันนี้อากาศเย็น ๆ สบาย ๆ เลยเอาคติ-กลอนสอนใจ
รอบ ๆ วัดอัมพวัน มาฝาก
เมื่อมีเรา "เรา" ก็ต้องมี ที่อิงเกาะ
จึงต้องเพาะ ความเป็น "เรา" ทั้งเก่าใหม่
"เรา" คนเดียว หรือสองคน เป็นต้นไป
"เรา" แค่ไหน ก็ของ"เรา" ต้องเข้ากัน
"เรา" ใช่ "เรา"
"เรา" จึงใหญ่ เท่า"เรา" จะเฝ้านึก
"เรา" จึงฝึก ตัว "เรา" ให้เฝ้าฝัน
"เรา" จึงกล้า "เรา" จึงบ้า เฝ้าฝ่าฟัน
เพื่อ "เรา" นั้นใหญ่ยิ่ง กว่าสิ่งใด
"เรา" ยิ่งใหญ่ "เรา" ยิ่งทุกข์ ทุกขณะ
"เรา" ยิ่งละ "เรา" ใหญ่ยิ่ง กว่าสิ่งไหน
"เรา" ยิ่งวาง "เรา" ยิ่งเห็น ความเป็นไป
"เรา" นี้ไซร้ ใช่ "เรา" อย่าง "เรา" คิด
เลิกยึด "เรา" เกาะ "เรา" ตาม "เรา" เถิด
"เรา" อย่าเกิด คาวมเป็น "เรา" ตามเผาจิต
"เรา" อย่าให้ ความเป็น "เรา" เผาชีวิต
"เรา" อย่าคิด ว่า.."เรา" ใช่ "เรา" เลย.......
